در این قسمت از پست های انواع برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی وکالتی ( حمایتی ) را مورد بحث قرار می دهیم.
برنامه ریزی وکالتی ( حمایتی )
یکی از انواع برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی وکالتی ( حمایتی ) است. برنامه ریزی وکالتی یا همان advocacy planning ، برای اولین بار در سال 1965 توسط دیویدوف مطرح شد. دیویدوف در مقاله خود با عنوان ” هواداری و کثرت باوری در برنامه ریزی شهری ” از برنامه ریزی حمایتی نام برد و در تبیین نظریه خود عنوان کرد، اندیشه منافع عمومی به عنوان اساس جریان برنامه ریزی رد می شود و به جای آن حضور طیف گسترده ای از گروه های جامعه با منافع و اهداف مختلف و گاه متضاد به رسمیت شناخته می شود.
نظریه برنامه ریزی حمایتی ( وکالتی ) ، ریشه در سنت بسیج اجتماعی برنامه ریزی داشت و یکی از واکنش ها به نظریه برنامه ریزی عقلایی – جامع بود. در این نظریه نقش برنامه ریز، سیاسی تر از نقش برنامه ریز در نظریه سنتی برنامه ریزی است. نقش برنامه ریز وکالتی همانند یک وکیل است و عموما بدنبال دفاع از ضعیف در برابر قوی است. در کل در این نوع برنامه ریزی، برنامه ریز بدنبال دفاع از منافع محرمان، احقاق حقوق گروه های در اقلیت، رفاه اجتماعی است. همچنین در دایره واژگان این نظریه لغاتی مانند دید سیاسی، بی عدالتی اجتماعی و تسهیم منابع نیز پرتکرار است.
